Szlak wielkoocki Bihale

Bihale

Wieś osadzona w XVI wieku, w następnym stuleciu – w wojennym czasie - poddana została licznym próbom. Podczas najazdu tatarskiego w 1672 roku śmierć poniosło 15 mieszkańców Bihal, ponadto odnotowano stratę 30 koni, 9 wołów roboczych i 65 krów. Tatarzy nocujący koszem na terenie wsi spaśli również wszystkie zboża. Karol Notz odnotował na początku XX wieku miejscową relację o ukryciu przed tatarskim łupiestwem dzwonów pochodzących z Lubaczowa. Miano je zakopać na bihalskich moczarach.

Tatarzy spustoszyli prawdopodobnie również miejscową cerkiew. Na jej wyposażeniu znajdowała się ikona św. Mikołaja z interesującym napisem fundacyjnym z czasów, jak to określono: „Wełykoho Korola naszoho polskoho Michaiła” („Wielkiego króla naszego polskiego Michała”). Kilka lat po tatarskim najeździe, w 1676 roku, czyli już za Jana III Sobieskiego, cerkiew otrzymała antymis, niezbędny do sprawowania liturgii.

Najcenniejszym zabytkiem współczesnych Bihal jest dawna cerkiew greckokatolicka wzniesiona w 1821 roku na miejscu poprzedniej istniejącej za Jana III Sobieskiego. Obecnie pełni ona funkcje rzymskokatolickiego kościoła parafialnego p.w. Opieki Matki Boskiej Uzdrowienia Chorych. Rosną przy niej okazałe dęby. Przy południowych krańcach wsi znajduje się również cmentarz parafialny z wieloma zabytkami kamieniarstwa nagrobnego (XIX/XX w.).