Szlak narolski

Płazów

Płazów to dawne miasteczko królewskie leżące na trakcie zamojskim. Wkrótce po lokacji w 1614 roku, dokonanej przez Jana Płazę starostę lubaczowskiego, miejscowość narażona była na zniszczenie. Nie uchroniło miasta obronne położenie, ziemne wały, legendarne kamienne piwnice i tunele prowadzące ponoć aż do Narola. Przed pożogą wojenną mieszkańcy szukali schronienia w okolicznych lasach. Wójt płazowski posiadał nawet na tę okazję głęboko ukryty w puszczy obronny dworek.

W 1629 roku splądrowali Płazów Tatarzy. Późną jesienią 1648 roku dotarły tu oddziały kozacko-tatarskie hetmana Chmielnickiego, który według lokalnej tradycji miał tu mieć swój obóz. Na noc zatrzymały się tu również wojska szwedzkie króla Karola Gustawa zdążające na wiosnę 1656 roku w kierunku Jarosławia. Podczas kolejnego napadu Tatarów, który miał miejsce jesienią 1672 roku, mieszkańcy bronili się – jak odnotował to Karol Notz w swych zapiskach - na „stryszku” istniejącej wówczas drewnianej cerkwi. Obronić się musiał także drewniany kościół wzniesiony w 1639 roku, wkrótce po erekcji parafii łacińskiej dokonanej przez Jerzego Ossolińskiego ówczesnego podkanclerza koronnego i starostę lubaczowskiego.

Po okresie wojen zostały odnowione przywileje miasta. W 1682 roku dokonał tego król Jan III Sobieski. Potwierdzona została również fundacja parafii ruskiej. Stosowny dokument wystawił w 1691 roku książę Józef Karol Lubomirski, ówczesny koniuszy koronny, starosta lubaczowski, członek rodziny królewskiej.

Płazów, mimo iż zdegradowany został do rangi wsi, zachował małomiasteczkową strukturę. Przed kościołem parafialnym p.w. św. Michała Archanioła (1816r.) rozciąga się obszerny plac z ujęciem źródeł wody mineralnej i budynkiem d. karczmy (XVIII/XIX w.). W zachodniej części osady istnieje nieużytkowana cerkiew greckokatolicka p.w. Zaśnięcia Przenajświętszej Bogurodzicy (1936r.). Przy głównej drodze przelotowej, na północ od centrum istnieje cmentarz z zabytkowymi nagrobkami z ośrodka bruśnieńskiego (XIX/XX w.).