Szlak narolski Łówcza

Łówcza

Osada sięga swymi początkami późnego średniowiecza. W okresie nowożytnym związana była z włościami cieszanowskimi. W ich obrębie przechodziła w 2 połowie XVII wieku trudny okres naznaczony niepokojami wojennymi. W miejscowych opowieściach przechowała się pamięć o wielu mieszkańcach zabitych lub zagarniętych w niewolę przez Tatarów. Szczególnie ucierpiała wschodnia część wsi o nazwie „Pohybec”. Straty uzupełniano nowymi osadnikami. Wśród nich mili być również jeńcy tureccy i tatarscy, o czym miały świadczyć nazwiska dawnych mieszkańców Łówczy. Po „ruynacyi woienney”, w 1685 roku właściciel wsi Adam Antoni Bełżecki, kasztelan bełski, rotmistrz królewski, odnowił akt erekcyjny miejscowej parafii ruskiej. Ponad dziesięć lat później, około 1698 roku, z fundacji gromady wiejskiej wzniesiona została również drewniana cerkiew, która na początku XIX wieku ustąpiła miejsca obecnej świątyni.

Wieś, malowniczo położona wśród lasów u podnóża Wschodniego Roztocza, posiada charakterystyczną nazwę, którą lokalna tradycja wywodzi od słowa „łowy”. Karol Notz, przebywając tu na początku XX wieku, opierając się zapewne na opowieściach zasłyszanych w miejscowym dworze, widział w tym przypadku odniesienia do przyjeżdżających tu łowczych królewskich. Wśród odwiedzających Łówczę miał być również Jan Sobieski, który według miejscowych opowiadań posiadał tutaj zameczek myśliwski. Dawne przekazy lokują ten budynek na terenie położonym po północnej stronie nie zachowanego obecnie dworu. W ogrodzie dworskim miały znajdować się ponadto dwa kamienie z czasów Sobieskiego. Do naszych czasów zachowały się jedynie pozostałości założenia parkowego z okazałym starodrzewiem.

Istniejące pozostałości założenia dworsko-parkowego (XVIII-XIX w.), dawna cerkiew greckokatolicka (1808, 1899r.) i położony obok cmentarz (XIX/XX w.), należą do głównych atrakcji wsi, która ze względu na położenie wzdłuż głębokiej doliny lokalnego potoku, należy do najpiękniejszych w okolicach Lubaczowa.