Szlak lubaczowski Szczutków

Szczutków

Już w 1388 roku wieś Szczutków została nadana na uposażenie proboszcza łacińskiego w Lubaczowie. W końcu XVI wieku trafiła na uposażenie biskupstwa przemyskiego i weszła w skład kościelnych dóbr łukawieckich. Utrzymała jednak swe naturalne związki z ośrodkiem lubaczowskim.

Do dekanatu lubaczowskiego należała miejscowa parafia ruska. We wsi istniała cerkiew, do której miejscowy gospodarz Ławrientij Kaczmar zakupił w 1659 roku ewangeliarz. Następna świątynia wzniesiona została w 1671 roku sumptem wiernych. Data budowy cerkwi widoczna była na belce podchórza. Świątynia ta w 1672 roku przetrwała najazd tatarski, ale w samej wsi - mimo szybkich działań wojsk hetmana Sobieskiego - odnotowano znaczne straty. Tatarzy porwali w jasyr 21 mieszkańców, zagarnęli również ponad sto sztuk bydła.

Cenna pamiątka czasów Jana Sobieskiego - drewniana cerkiew z 1671 roku, przetrwała do początki XX wieku. Widział ją jeszcze przed rozbiórką w 1904 roku Karol Notz, który pozostawił krótki jej opis. Była to niewielka świątynia, przypominającej bardziej zwykłą chatę wiejską niż świątynię. Od domu różniły ją trzy „wieżyczki” i obiegające wokół soboty.

Dawna cerkiew greckokatolicka p.w. św. Dymitra, wzniesiona na miejscu poprzedniej w 1904 roku, służy obecnie jako rzymskokatolicka kaplica filialna. Na jej wyposażeniu znajduje się m. in. obraz św. Wawrzyńca z przełomu XVII/XVIII wieku, najstarszy zabytek tego typu na obszarze Gminy Lubaczów. W pobliżu świątyni znajduje się również dawny cmentarz greckokatolicki z przykładami kamieniarstwa nagrobnego z ośrodka bruśnieńskiego (XIX/XX w.).