Szlak rawski Rawa Ruska

Rawa Ruska

Dawny ośrodek powiatowy i ważny węzeł kolejowy. Po II wojnie światowej i wytyczeniu nowej granicy Rawa Ruska straciła na znaczeniu. Po otwarciu na początku lat 90. XX wieku polsko-ukraińskiego przejścia granicznego powoli odzyskuje swoją rangę.

Miasto założone w 1604 roku przez możny ród Trzcińskich, zastąpiło stary ośrodek komunikacyjno-handlowy w pobliskim Potyliczu. Rawa ulokowała się bowiem w bardziej dogodnym miejscu, na trakcie wyznaczonym przez nowe ośrodki miejskie w Zamościu i Żółkwi. W 2 połowie XVII wieku Rawa Ruska wchodziła w drugie półwiecze swego istnienia. Mieszkańcy miasta zdążyli już doświadczyć trudnych chwil w okresie epidemii cholery (1623-1632) i przejścia wojsk hetmana kozackiego Bohdana Chmielnickiego (1648r.).

Przez Rawę wielokrotnie przejeżdżał Jan Sobieski czy to zdążając do swoich dóbr ruskich, czy też w trakcie licznych wypraw wojennych. Podczas przystanków w Rawie pisał listy do Marysieńki. W czasie wyprawy na czambuły tatarskie w październiku 1672 roku pod Rawą doszło do starcia z Tatarami. Wysłany przez hetmana Sobieskiego podjazd pod dowództwem rotmistrza Atanazego Miączyńskiego rozbił jeden z czambułów zagonu Azameta Gereja. Podczas potyczki 6 października zginął Zor-Murza, dowódca tatarski. Uwolniono też prowadzony przez Tatarów jasyr.

Już po śmierci Jana III Sobieskiego Rawa Ruska była miejscem trzydniowego spotkania króla Augusta II, następcy Jana III, z carem rosyjskim Piotrem I. Podczas wojny północnej przebywał tu również król szwedzki Karol XII, który w 1704 roku w spotkał się w Rawie ze Stanisławem Leszczyńskim, konkurentem Augusta II do korony polskiej.

Miasto położone na prawym brzegu Raty zachowało pierwotny układ przestrzenny z kwadratowym rynkiem. Pierwotnie drewniane świątynie zostały zastąpione w XVIII i XIX wieku przez murowane budowle. Należy do nich przede wszystkim kościół farny p.w. św. Józefa (1770-1776) i cerkiew p.w. św. Jura (1846r.). Przy wjeździe do miasta od północnego-zachodu wznosi się zrujnowany klasztor reformatów (1726-1637), a w części zachodniej istnieją zabudowania klasztoru felicjanek (k. XIX w.). Tu również zachował się wielowyznaniowy cmentarz, na którym są widoczne wyroby bruśnieńskiego ośrodka kamieniarskiego. Przy ulicach wybiegających z centralnego placu zwracają uwagę ciekawe przykłady zabudowy miejskiej i willowej o cechach neostylowych i modernistycznych.