 |
Szlak jaworowski
Szkło
|
Szkło
Szkło, to stara osada wzmiankowana w 1400 roku. W połowie XVI wieku znalazła się składzie starostwa jaworowskiego. W tym czasie zaczęto już wykorzystywać do celów leczniczych istniejące tu źródła siarczane. Na polecenie króla Stefana Batorego badał je i opisał królewski lekarz Wojciech Oczko, uważany za ojca polskiej balneologii. Badania prowadzili później także inni medycy. Leczniczymi właściwościami źródeł interesował się również Jan Sobieski z myślą o ich zastosowaniu dla kuracji swej małżonki Marysieńki. W liście do niej z października 1671 roku wspomniał, iż „woda jaworowska” ze Szkła jest podobna a nawet lepsza od francuskich z okolic Vichy i stwierdził: „Pachnie jakby jajcami pieczonymi. Leczył się w niej nieboszczyk Władysław król i pomogła mu bardzo. Opisał ją jeden doktor przedni (Erazm Sykst w książce: „O Cieplicach w Szkle itd ksiąg troje”), tylko że po polsku; kazałem to przetłumaczyć po łacinie”. Nie można wykluczyć, iż sam Sobieski cierpiąc na różne dolegliwości korzystał z dobrodziejstw wody jaworowskiej. Zalecał ją również swoim przyjaciołom. Leczył się tutaj m. in. hetman Mikołaj Hieronim Sieniawski. Jan III często przejeżdżał przez Szkło lub nocował tu w drodze między Żółkwią a Jaworowem.
Łazienki w Szkle należą do najstarszych uzdrowisk w dawnej Rzeczypospolitej. W końcu XVIII wieku Ewaryst Kuropatnicki pisał, że: „Wieś papiernią i wodami mineralnymi sławna, przy których najporządniejsze w całej Galicyi są łaźnie”. W XIX wieku rozwinął się tu zakład kąpielowy, służący także m. in. dla chorych żołnierzy. Wojskowy charakter uzdrowiska utrzymywany był także w późniejszych czasach. Sanatoria w Szkle do chwili obecnej cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem kuracjuszy.
Poza tradycją i przekazem źródłowym we współczesnym Szkle nie zachowało się wiele pamiątek z czasów Jana III Sobieskiego. Poza okazami starodrzewia w parku zdrojowym na uwagę zasługują kamienne krzyże nagrobne, w tym jeden z 1687 roku. Istnieją one na placu przy nowo wzniesionej cerkwi p.w. Paraskewy, stojącej na miejscu kilku poprzednich, z których najstarsza sięgała końca XVI wieku.
