Szlak niemirowski
Kłonice - Szczepłoty
W pobliżu Hruszowa, w dolinie Zawadówki, jedna obok drugiej rozłożyły się dwie wsie: Kłonice na zachodzie i Szczepłoty na wschodzie. W obydwu wsiach w istniały monastery bazyliańskie. Do większego znaczenia doszedł monaster w Szczepłotach założony jako kontynuacja zgromadzenia hruszowskiego i uposażony w 1626 roku przez Adama Lityńskiego, pana na Hruszowie. Fundator nadał monasterowi pole, łąki, staw i młyn. W klasztorze miało przebywać 12 zakonników. Jeszcze na krótko przez oficjalną erekcją wzniesiono dwie cele dla monachów i kaplicę nad grobem o. Christofora Wołkowieckiego, protosingela Patriarchy Konstantynopolitańskiego. Pierwszym ihumenem monasteru szczepłockiego został o. Awraamij (zm. 1653 r.), jednym z kolejnych był o. Józef Wołk z pobliskiego Drohomyśla (zm. 1708r.), budowniczy cerkwi monasterskiej p.w. Zwiastowania Przenajświętszej Bogarodzicy.
Swoją obecność w dziejach monasteru zaznaczył również Jan III Sobieski, który w 1678 roku potwierdził dokument erekcyjny, a później dołączył do niego kolejne nadania. Do monasteru należała też wieś Paruby. Było to więc zamożne zgromadzenie. W końcu XVII wieku przy monasterze założono nowicjat, a w 1772 roku szkołę retoryki. Przy cerkwi klasztornej działało również bractwo św. Onufrego, powołane do życia w 1744 roku. Funkcję starszego brata pełnił dziedzic Rozwadowski, kasztelan halicki, ówczesny właściciel Hruszowa. Po rozbiorach Rzeczypospolitej władze austriackie zlikwidowały monaster. W 1788 roku zakonnicy przenieśli się do pobliskiego Krechowa.
O monasterze bazyliańskim w sąsiednich Kłonicach niewiele wiadomo. W samej wsi istniała natomiast cerkiew p.w św. Anny, wniesiona około 1745 roku razem z uposażeniem samodzielnej parafii przez wspomnianego wcześniej Rozwadowskiego. Według Ludwika Dziedzickiego świątynia ta, jako filia cerkwi w Hruszowie, funkcjonowała jeszcze w połowie XIX wieku. Zapewne jednak przestała istnieć znacznie wcześniej.
